مهدی مکفی - وقتی که فهرست کاندیدهای چهره ی فرهنگی هنر انقلاب رو گفتند اصلا فکر نمی کردم مرتضی سرهنگی بشه، اصلا نمی شناختمش. می گفتن برای همکاری در تولید چهار رمان پایی که جا ماند ، لشکر خوبان ، دختر شینا و زندان الرشید جایزه را گرفته..
رفتم سراغ رزومه اش، روزنامه نگار بوده است، با روزنامه جمهوری اسلامی همکاری داشته است و مدتی سردبیر روزنامه ایران هم بوده است.
از
سال 67 علاوه بر روزنامه نگاری در حوزه هنری، دفتر ادبیات و هنر هم فعالیت
می کرده است، کتاب هایی در زمینه دفاع مقدس نوشته است و دو کتابش حائز
رتبه در جشنواره ها شده اند. بر یکی از کتاب ها هم رهبری تفریظ زده اند.
سردبیر دو هفته نامه کمان هم بوده است.
بعد
دیدن این رزومه با خودم گفتم خیلی ها مثل این بنده ی خدایند، یا قوم و
خویش داورا است، یا حزبی بازی بوده است. من که نرگس آبیار کارگردان شیار
143 و دکتر فاضل نظری رو بیشتر قبول داشتم
تا اینکه به صحبت رهبری درباره او رسیدم..
«
اگر بنده شاعر بودم، یقیناً در مدح شماها، در مدح آقاى سرهنگى، در مدح
آقاى بهبودى، در مدح آقاى قدمى، در مدح همین خاطره‌سازان و خاطره‌انگیزان
قصیده مى‌ساختم؛ حقیقتاً جا دارد؛ چون کارِ بسیار بزرگ و بااهمیتى است...»
با خودم گفتم « نه مثل اینکه خبری هست.. »
روی کلمه خاطره ساز و خاطره انگیز زوم کردم؟؟!!..
بعد دیدم خبرگزاری فارس و قدس آنلاین نوشتن:
« تلاش
هایی که او برای اعتلای هنر و بخصوص داستان انقلاب کرد، باعث شد فضا برای
ورود داستان نویسان موفق مهیا شود. خیلی‌ها نمی دانند اگر امثال مرتضی
سرهنگی و علیرضا کمری نبودند، حالا نه خبری از «دا» بود و نه جریان «من
زنده ام» راه افتاده بود و نه «پایی که جا ماند» به چاپ های بی سابقه رسیده
بود و نه خیلی چیزها، کارها و آثار دیگر اتفاق می افتاد. »
هومم..، خودشه..
« نکته
مهم دربار سرهنگی این است که او در حقیقت یک متخصص بی مانند کشف معادن
پرمحصول اما ناشناخته است. او به درستی در جاهایی که لازم است رگه هایی را
پیدا می کند، با صبر و حوصله پیش می رود و وقتی به رگ اصلی دست پیدا کرد و
کشف بزرگ را انجام داد، اصلاً شتاب زده نمی شود، سعی می کند بیشترین و
بهترین محصول را از دل معدن ناشناخته اش بیرون بکشد و وقتی محصول به بار
نشست به جای اینکه خود را در صف اول جا بزند و افتخارات را برای خود کنار
بگذارد، اجازه می دهد آنهایی که در دل میدان بوده اند، جلو بایستند و مطرح
شوند. او خود چند قدم عقب می ایستد و در انتظار کشف معدنی تازه می ایستد. »
« آنچه
مرتضی سرهنگی را موفق به دریافت نشان هنر انقلاب کرده دلیل تأثیرگذاری او و
ایجاد ادبیات دفاع مقدس و گونه ای از ادبیات بوده که به تعبیر رهبر معظم
انقلاب اسلامی، کشور را از ورود ادبیات وارداتی بی نیاز کرده است. »
...
تا
حالا به حوزه های کاری زیادی برخوردم که یا داشت تازه راه می افتاد و یا
به گل نشسته بود می خواستند بلندش کنند، تو این جور مواقع اگر یکی باشه که
یک تنه راه بیفته، کارای زمین مانده را خودش به عهده بگیره و جلو ببره،
وقتی هم که به نتیجه نزدیک شد کار رو بده دست یکی از زیر دستاش تا تمومش
کنه، اون حوزه به یک جای درست و حسابی می رسه، بعد به نتیجه رسیدن چند تا
کار چند تا نیرو مثل خودش ساخته، که معروفیت خودش رو دارن، یعنی مثلا در
اینجا و در حوزه ادبیات دیگران هم زیردستان او را به عنوان یک نویسنده جبهه
و مقاومت می شناسند که در بسیاری از آرا شبیه اوست..
با خودم فکر می کردم چرا اسم دو هفته نامه را گذاشتن کمان؟..
آرش
کماندار کسی بود که بعد از یک جنگ طولانی بین ایران و توران انتخاب شد تا
مرز ایران را تیری که از چله ی کمان او در می آید مشخص کند. او بر قله ی
دماوند می رود، تیرش از صبح تا شامگاه در پرواز است و بر رود جیهون فرود می آید. بعد از پرتاب تیر آرش می میرد ولی لقب کماندار ایران برای همیشه بر روی او می ماند..
مسلما
بعد از انقلاب تعیین حد و مرز و در هنر انقلاب و هنر مقاومت مسئله بسیار
مهمی بوده است که تاکنون بر دوش اشخاصی چون مرتضی سرهنگی بوده است، و مسلما
گزافه نیست اگر او را « کمان » دار ادبیات انقلاب بدانیم ..
پ.ن. آثار مرتضی سرهنگی
«اسرار جنگ تحمیلی به روایت اسرای عراقی» مقام اول انتخاب کتاب سال دفاع مقدس و کتاب 'پا به پای باران' مقام اول گزارش. و دیگر
آثار او 'مثل ماه'، 'اسم من چفیه است'، 'اسم من پلاک است'، 'اسم من خاکریز
است'، 'خرمشهر؛کوجهان آرا'، 'مرتضی آئینه زندگی ام بود'، 'سفربرمدار
مهتاب'، 'باغ انگور، باغ سیب، باغ آیینه'، 'خانه کوچک، زندگی بزرگ' و 'حرف
ما است.
« پ.ن.2. تقریظ رهبری بر کتاب « پا به پای باران
این
دو نوشته، گویا، پرسوز، دردمندانه و هنرمندانه است. دست این عزیزان درد
نکند که درد دل غریبانه‌ی یک شهر، بلکه یک ملت را چنین پرمهر و دلسوز،
روایت می کنند - تاریخ ما بعدها نه فقط خرمشهر و جوانها و پدر و مادرهای
مقاوم آن را، که این دلها و وجدانهای بیدار و حقجو و حقگو را نیز، ستایش
خواهد کرد که نگذاشتند قصه‌ی جهادی به آن عظمت در لا بلای یاوه گوئیها و
هرزه درائیهای زمانه گم شود. درود بر بهبودی ها و سرهنگیها .. سوم رمضان
1412 18 اسفند 70
