پدران ما اشتباه کردند، انقلاب کردند و به کناری ایستادند و نظاره گر شدند بزرگان انقلابشان را ترورمی‌کردند. رجایی، باهنر، مطهری، بهشتی.. . .پدرانمان تجربه صفین را فراموش کرده بودند. آنگاه که امویان، بزرگان و اطرافیان علی (ع) را کشتند. آن زمانی را که علی(ع) فریاد برآورد که "عین عمار...". آری امام معصوم هم نیاز به عمار دارد.
هم زمان با این عمار کشی ها، جنگی سر بر مرزهای ایران نهاده بود و پاکان این سرزمین(بزرگان ومسئولان آینده)را جاودان می کرد؛ چمران، باکری، خرازی، همت و...
پدران ما هم چنان سرگرم زندگی خود بودند...
پس از جنگ، کشور ماند و تمام لایقانش که زیر خاک خفته بودند.
تاریخ تکرار شد، علی ماند، بدون عمار. اگر همچون مالکی هم مانده بود، به تصدی مصر نرسید. فرقش این بود که اینبار، مردم با علی ماندند.
دولت ها یکی پس از دیگری آمدند و رفتند، هریک کشور را به سمتی کشید و رها کرد. هر فکری که به سرگذشت چهار دهه قبل نظر بیافکند، اذعان به پشتیبانی خداوند توانا، راهنمایی امامی پنهان وراهبری رهبران حکیم دارد. که اگر نبودند این ها،خدا می داند...
محمد رضا اسلامی-180 کلمه
